zurück zur
Gedichtübersicht
 

 

 

Hebel-Gedichte - deutsch und französisch
 

Das Gespenst an der
Kanderer Strasse

Fantôme sur la

route de Kandern

 

 

 


's git Gspenster, sell isch us und isch verbey!
Gang nummen in der Nacht vo Chander hei',
und bring e Ruusch! De trifsch e Plätzli a,
und dört verirrsch. I setz e Büeßli dra.
 
Vor Ziten isch nit wit vo sellem Platz
e Hüsli gsi; e Frau, e Chind, e Chatz
hen g'othmet drinn. Der Ma het vorem Zelt
si Lebe g'lo im Heltelinger Feld.
 
Und wo sie hört: „Di Ma lit unterm Sand!"
se het me gmeint, sie stoß der Chopf an d'Wand.
Doch holt sie d'Pappe no vom Füür und blost,
und gits im Chind, und seit: „Du bisch mi Trost!"
 
Und 's wärs au gsi. Doch schlicht e mol mi Chind
zur Thüren us, und d'Muetter sizt und spinnt,
und meint, 's seig in der Chuchchi, rüeft und goht,
und sieht no iust, wie's uffem Fußweg stoht.
 
Und drüber lauft e Ma, voll Wi und Brenz,
vo Chander her ans Chind und überrennt's,
und bis sie 'm helfe will, sen ischs scho hi,
und rüehrt sie nit - e flösche Bueb ischs gsi.

Jez rüstet sie ne Grab im tiefe Wald,
und deckt ihr Chind, und seit: „I folg der bald!"
Sie sezt si nieder, hüetet's Grab und wacht,
und endli stirbt sie in der nünte Nacht.
 
Und so verwest der Lib in Luft und Wind.
Doch sizt der Geist no dort, und hüetet's Chind,
und hütigs Tags, de Trunkene zum Tort,
goht d'Chandrer Stroß verbey an selbem Ort.

Und schwankt vo Chander her e trunkne Ma,
se siehts der Geist si'm Gang vo witem a,
und führt en abwärts, seig er, wer er sey,
er loßt en um kei Pris am Grab verbey.

Er chunnt vom Weg, er trümmlet hüst und hott,
er bsinnt si: „Bini echterst, woni sott?"
Und luegt und lost, und mauet öbbe d'Chatz,
se meint er, 's chreih e Guhl an sellem Platz.

Er goht druf dar, und über Steg und Bruck
se maut sie eben all'wil witer z'ruck;
und wenn er meint, er seig iez bald dehei, <
se stoht er wieder vor der Weserei.
 
Doch, wandle selli Stroß der nüchteri Lüt,
se seit der Geist: „Ihr thüent mi'm Büebli nüt!"
Er rührt si nit, er loßt sie ordeli
passieren ihres Wegs. Verstöhntder mi?

 


Fini, terminé, les fantômes ! Et pourtant,
suffit qu’tu reviennes de Kandern la nuit
soûl comme une barrique ! À un moment,
tu perds ton chemin, ça rate pas, j’te fais l’pari.

Y a longtemps se trouvait non loin d’là
une masure où vivaient femme, enfant, chat.
À la bataille de Haltingen, le mari,
devant sa tente, a perdu la vie.

Et d’entendre : « Ton mari est mort et enterré »,
elle a été, comme qui dirait, foudroyée.
Puis, non, elle retire la bouillie de l’âtre, la tiédit
et fait manger l’enfant. « T’es mon soutien », elle dit.

Et ç’aurait pu être. Mais un jour se glisse le gamin
par la porte, et la mère est assise à filer du lin,
et croit qu’il est à la cuisine, et l’appelle, et va,
et le voit qui trottine sur le sentier là-bas.

Revenant de Kandern, un homme suant
gnôle et vin, lui rentre dedans, à l’enfant,
elle se porte à son secours, il était parti
et ne bouge plus, c’est un gamin sans vie.

Dedans la forêt elle dresse une tombe maintenant
et l’enterre, et dit : « À bientôt, mon enfant ! »
Restée auprès d’la tombe seul objet d’ses soins,
veilleuse, à la neuvième nuit, elle s’éteint.

Le corps n’y est plus, dissipé par l’air et l’vent.
Mais l’esprit est toujours là qui veille l’enfant,
et aujourd’hui, la route de Kandern, figure-toi,
pour le plus grand mal des poivrots, passe à cet endroit.

Et si de Kandern se manifeste un ivrogne titubant,
l’esprit repère de loin son pas vacillant
et le mène, peu importe qui c’est, vers le fossé,
de crainte que sur la tombe il ne mette le pied.

Perdu, il divague, trébuchant à hue et à dia,
se demande : « Par où c’est chez moi ? »
Aux aguets, il écoute, là-haut miaule le chat,
dans sa tête, c’est plutôt un coq qui s’égosilla.

Voilà qu’il s’engage dans un sentier, passe un gué,
le chat au loin ne cesse de miauler,
et quand il pense être pas loin d’chez lui, tout près,
le voici d’nouveau au débit où il a bu sa paie.

Mais qu’une personne sobre va là cheminant,
alors l’esprit dit : « Sauf est mon enfant ! »
Il ne bouge point et laisse passer celle-ci
sans autre formalité. Vous comprenez mon dit ?

 

Französische Übersetzung:

Bernard Gillmann

*1951 Saverne, wohnt in Strasbourg

     
  zurück zur
Gedichtübersicht
 

nach oben    

v